- Pieprzony bajkopisarz. Typowy książkowy typ narcyza!

- Czekaj, czy to nie miała być historia…

- … jak z filmu, ale on to popsuł, rozumiesz? Adorował mnie jak ksiądz hostię w boże ciało. Możesz wyjaśnić dlaczego go tutaj nie ma? Dlaczego nie przyjechał? Czy wiesz, że prawie udławiłam się żurawiną, taką mrożoną, nie suszoną, i pomyśl, kto by mnie uratował?

- Wyluzuj, może…

- Co może? Usprawiedliwiasz go? Podaj proszę ważny powód.

- Może szuka srebrnej monety z Robin Hoodem? Albo musiał gdzieś przywiązywać się do drzewa? Łańcuchem, takim grubym, z dużymi ogniwami?

- Piłaś? Może dobrze, że go nie ma. I dobrze, że zjadłam tą żurawinę, przynajmniej nie jestem głodna i nie będzie musiał karmić mnie kłamstwami. Może przestanę żyć w krzywym zwierciadle. Może dobrze, w tej chwili doświadczam gorzkiej prawdy. Złamało mi to serce, wiesz? Ale naprawiło oczy.

- Może stoi na starym dworcu kolejki wąskotorowej, bo pomylił perony? Może chociaż godziny? Albo jest w szpitalu? Pomylił pewnie jakiś napój z nawozem do kwiatów doniczkowych, albo barwnikiem do pisanek. Może walczą teraz o jego życie…

- Ty tak serio? To już dwadzieścia godzin… to tyle, co…

- … tyle ile trwała najdłuższa partia szachowa w Belgradzie. Składała się z dwustu sześćdziesięciu dziewięciu posunięć, a jakie będzie kolejne twoje?

- Nie wiem. Może znajdę inny sposób do przejścia na drugą stronę lustra?

- Pijąc odżywcze kakao? Może uzdrowisz sobie jeszcze duszę, grając na patelni i zmiotce? Albo zrobisz napar z mleczy? Poczytasz o kryptowalutach? Może weźmiesz udział w konkursie piosenki wojskowej w Międzywodziu? Puzzle ułożysz?

- Puzzle! Jezioro Como, tysiąc elementów, pojedyncze kawałki kartonu, pasujące do siebie jak on i ja…

- Taaa, albo literaki, na kurniku, pamiętasz? Dostawałaś bonus za trudne słowa.

- Como… Rozmarzyłam się. Mówił kiedyś, że mógłby tam zamieszkać. Może wyjechał, może zapomniał wyłączyć trybu samolotowego? Może skończył mu się zagraniczny pakiet internetowy? Czy istnieją jeszcze kafejki internetowe? Punkt ujemny złapany, gdybym tylko wiedziała, że to wszystko jest takie ulotne.

- Można teraz bezpiecznie wyłączyć komputer…

- Co?

- Nic, mów w robocie jestem. Burza…

- Jak go poznałam też była burza. I padało. I wszędzie podawali informację o podtopieniach, a on zapytał mnie, czy widziałam film LŚNIENIE Stanleya Kubricka. Mówił, że tacy ludzie jak my po prostu lśnią, i jakoś się przyciągamy. Podziwiałam jego komiksy, w twardych oprawach, klasyka gatunku. Nigdy nie lubił czekać, dlaczego mnie do tego zmusza? Każdego roku dwudziestego dziewiątego grudnia pisał list do świętego Mikołaja, żeby być pierwszym na kolejny rok i zgarnąć najlepsze prezenty. Na liście zawsze znajdowały się jego ulubione cukierki, pamiętasz. Werther’s Oryginal.

- Tyle pamiętasz, a nie pamiętasz, jak cię ostrzegałam na samym początku? Pamiętasz co wtedy mówił o kobietach?

-… że z doświadczenia wie, że nowa kobieta ma te same wady co stara, plus swoje nowe.

- Skupianie się na czyichś wadach to trochę oznaka egocentryzmu, wiesz? Szukasz minusów zaklinając rzeczywistość. Jeśli się czegoś nie ma, łatwiej wypierać to, że fajnie byłoby to mieć, niż mieć świadomość braku.

- Jeśli się jeszcze kiedyś znowu spotkamy to wgram mu bardziej pozytywne oprogramowanie. Myślisz, że się jeszcze kiedyś zobaczymy?

- Kobiety nigdy nie były sensem mojego życia, a ona jest, Mery. Tak wyszło, nie powiedzieliśmy ci bo jestem tchórzem...

 

- If a moment is all we are, or quicker, quicker – śpiewam, kiedy to leżymy na plecach słuchając linkin park – one more lith.

- Who cares if one more light goes out? Well I do… dodaje Marika i momentalnie przewraca się na brzuch, trącając mnie łokciem pod żebrami.

- Auuua, zwariowałaś? Długo mam jeszcze siedzieć z tą przyklejoną do brwi, śmierdzącą zbukiem mazią?

- Chcesz być piękna, musisz cierpieć. Jeszcze chwila. Mów no lepiej jak tam twój jeden blask gasnący w niebie miliona gwiazd?

- Na niebie miliona gwiazd widzę tylko pojebany świat, w którym toczy się pełna kciuków i serc wirtualna gra.

- Aż tak?

- A nie? – pytam. Nie zalajkowałaś nigdy o północy starego zdjęcia swojego byłego? Nie mów, że nie znasz tej gry, i tych całych reguł z nią związanych. Ja osobiście czuję, że jestem w niej o krok od poziomu mistrza. To taka psychologiczna gra. Czasem zaczepka a czasem sypanie solą otwartych ran. Chodzi o to, że zanim z kimś zagadasz polajkujesz mu szesnaście zdjęć i poczekasz na reakcję. W przypadku jej braku dasz lajka na stare zdjęcie, na przykład górskiego widoku.

- Nie mów, że Darek!?

- Darek. Król serc. Nie zapomnij o mnie nigdy. Nie chciałem cię i nie chcę, ale hejka, pamiętaj, bo dawno się nie odzywałaś, więc wysyłam ci osiemnaste serce, bo lubię górskie widoki i dobrze, żebyś wiedziała. Pamiętasz, jak byliśmy tam razem? Lubię to, sercem, o! No to fajnie, że zauważyłaś, to pa. Kochana mam nadzieje, że widziałaś to serce ode mnie, to już serio pa. Wracam do swojego życia ale nie zapomnij o mnie serio. Dobra, już ostatnie serce. Nie zapomnisz?

- No dobra, ale oprócz Darka byli jeszcze ci, no jak im tam, dajesz…

***

Paweł.

Stoi obok stolika w małej kawiarni i nerwowo szuka czegoś w kieszeniach.

- Pij, bo jeszcze ciepła – mówię, wskazując ruchem głowy na parującą zimową herbatę. Weszliśmy tu przed chwilą, zmarznięci po krótkim spacerze. Moi znajomi idą dziś na kręgle, i tak sobie pomyślałam… Czekaj, coś się stało? Czego ty tak szukasz? - zaczynam się śmiać.

- Żony szukam, odpowiada i siada. Na całe życie. Ja i ty idący razem przez piekło porozrzucanych skarpet, góry prania i talerzy do pozmywania.

- Awantur o chuj wie co i pretensji też wie o co – zaskoczona własną reakcją pośpiesznie odpowiadam.

- Wiesz, ty się śmiejesz, a wiesz jak w tych czasach trudno o kredyt hipoteczny? A tak moglibyśmy razem wziąć go na nasze m2 o powierzchni trzydziestu dwóch metrów kwadratowych, plus komórka lokatorska. Do tego dzieci, karta dużej rodziny, czasy są jakie są, kwestie szukania oszczędności stawiam na piedestale. A i słuchaj, jakbyś była uprzejma zapłacić, ja tylko skoczę do toalety, i będziemy się powoli zawijać, do ojca jeszcze muszę jechać, a i zapomniałem portfela, sama rozumiesz, nie będzie kłopotu, super, to dzięki.

Skrzyżował nogi, pokazując tym samym, że musi na już, i zniknął za drzwiami z ikonką równobocznego trójkąta skierowanego wierzchołkiem w dół symbolizującego męską toaletę.

Za oknem prószył pierwszy śnieg, powoli przykrywając brukową kostkę i szczyty dachów. Zupełnie nie wiedząc dlaczego, czekałam na niego ubrana przy drzwiach.

- To co? Zaryzykujesz?

Wrócił i bez cienia wahania zapytał.

***

Igor.

- A chleb pieczesz?

- Chleb? Nie, chleb nie, ogólnie to nic raczej nie piekę, jąkam się zaskoczona, jak na maturze z geografii w dwa tysiące ósmym roku.

- To czekaj, ty w opisie profilu zaznaczasz jaki ma być facet a nawet chleba nie pieczesz? Pranie na tarze też pewnie jest ci obce? Nie no, to sobie chyba darujmy. Ja mam sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu i mam prawo mieć jakieś, no tego, oczekiwania, żeby mi tego, na stół coś przynosić. Dobra, kredytu hipotecznego to ja z tobą nie wezmę.

Kredytu. Nie wezmę.

Odetchnęłam.

***

Bartek.

- Ha, ale uroczo chrumkasz jak się śmiejesz, jak taka świnka, ha ha, no no fajnie, świnka, podoba mi się, chętnie poświnutszę, popiszę, wymienię się softami, wiesz, dyskretnie…

- Dyskretnie… przełykam ślinę.

- No dyskretnie, bo ja wiesz, no, jestem żonaty. Ale szukam bratniej duszy.

- Czyli masz kogoś…

Przerywa mi.

- Co za różnica? Mam kogoś, poznam kogoś. Wiesz, ja się serio angażuję, daję dużo z siebie. Człowiek pasja. Teatr, jeszcze raz teatr, później jakieś kino, coś, netflix, film. Interesują mnie ludzie.

- I szukasz kogoś…

Znów mi przerywa.

- Szukam relacji bez oczekiwań i napinki. Opartej o seks i dobrą szamę. Taki no wiesz, orgazm mózgu i ciała.

- No…

- Podsumowując szukam zboczonej pani do regularnych miłych spotkań, zabawy we dwoje, kogoś kto zajmie się moimi dużymi, samotnymi kuleczkami…

***

- No, to już rozumiesz? Polecam ten styl życia, Żanet Kaleta.

- Żanet Kaleta. Kobieta która wkurwia pół polski.

Trzymamy się za brzuchy i głośnio śmiejemy.

- Ja pierdole. Chyba dziś jakoś wybitnie docenię to, że mam stara Sławka. Kurwa, jakaś środa, coś, bez kitu. Że ty umiesz w te randki, bo ja to bym mówiąc szczerze nie umiała. Ale dobra, wróćmy na chwilę do Darka. Bo byliście w tych górach, wróciliście i co?

- Nie odzywał się. Ślęczałam nad telefonem myśląc od czego zacząć wiadomość. Daruś. Darson. Dareczek. Daro… W końcu trzeciego dnia napisałam krótkie:

- Hej, co tam słychać, spotkamy się jeszcze?

- I co? Odpisał?

- No odpisał. Ale wolałabym żeby nie. Nie powiem. Dobra, już czekaj, dobra, zostaw, już ci powiem. Albo nie, zobacz, sama to przeczytaj, już szukam i ci pokażę.

- Hej, u mnie spoczi, i możemy jeszcze kiedyś skoczyć razem na jakąś kawczi, tylko jest jedno ale...

Błagam, MIEJ BRWI.



Podobało Ci się? Będzie mi niezmiernie miło, jeśli zostawisz po sobie jakiś ślad. Możesz na przykład dać mi lajka. O tu: KLIK Instagram tu: KLIK


Na Wasze historie czekam tu: glupiesercee@gmail.com lub tu: KLIK


Źródło zdjęcia: unsplash com

 

 

Poniedziałek

Przyglądam się im przez szybę. Ładna para. Siedzą przy oknie, w przerobionym na restaurację lokalu, który do niedawna był większym, osiedlowym sklepem. Kelnerka podaje im dwie karty, z czego on od razu jedną oddaje. Przełykam ślinę. Zauważa to, mocniej ściska moją dłoń.

- Dobrze, że nie chodzimy po knajpach – mówi jednocześnie wskazując głową na tych dwojga przy stoliku. Pewnie żarłabyś tam jak świnia i też byłabyś tak ohydnie upasiona, tłusta i odrażająca, jak ona.

Momentalnie przypomina mi się, że w pracy zjadłam solidną porcję makaronu z grzybami. Wracam do domu, zamykam się w łazience i wymiotuję. Boli mnie każda komórka ciała.

Ulgę odczuwam dopiero nad ranem.

Wtorek

Otwieram Château Les Graves de Cau, wino jest cierpkie, rozgrzewające i zdecydowanie wytrawne. Prezent od klienta. Delektuję się akcentami śliwki, porzeczki, papryki i tytoniu. W głośnikach Sanah śpiewa:

(…) Ja będę czekać
Nie bój nie, nie bój nie
Ja będę wołać
Wołać cię, wołać cię
Ja będę prosić
By jeszcze raz
Zobaczyć twoją twarz (…)

Dźwięk otwieranego zamka w drzwiach sprawia, że cała się spinam.

- Co ty odpierdalasz? – słyszę. Niedopite wino ląduje na mojej twarzy. Ile razy ci kurwa mówiłem, że damy nie piją alkoholu?

Dużo. Za dużo.

Do późnych godzin nocnych szoruję jasną welurową kanapę dławiąc się łzami.

Środa

Za dużą część wypłaty kupuję sobie kaszmirowy sweter z wyjątkowej wełny pozyskiwanej z runa kóz kaszmirskich zamieszkujących wysokie partie Himalajów. Jest przepiękny, ma śmietankowy kolor, subtelnie odkrywa mi jedno ramię. Jestem przeszczęśliwa, do niedawna oglądanie wystaw z tak drogim ubraniami było jedynie niedoścignionym marzeniem.

Kiedy wracam do domu z wieczornego treningu na siłowni, od progu witają mnie strzępki swetra pociętego na bardzo małe kawałki nożyczkami.

- Wyglądałaś w nim jak kurwa - słyszę. Chyba nie chcesz być tak odbierana? Dbam o twoją reputację. Nie ma za co – dodaje. Odwraca się i trzaska drzwiami.

Czwartek

- Kim jest Lucjan Bert? – pyta. Dzwonił jak jakiś natręt, trzy razy.

Chcę się zapaść pod ziemię. Siedzę na parapecie, nogi trzymam w górze i odpalam papierosa. Włosy spięte w niedbały kok wraz z każdym podmuchem wiatru muskają mnie po twarzy. Po raz kolejny sięgam po paczkę papierosów. Zaciągam się i wydmuchuję dym. Muszę zająć czymś usta, zanim powiem kilka słów za dużo. Zaplatam ręce na piersi i tępo wpatruję się w ludzi idących wzdłuż parkingu. Ktoś z piętra niżej nieudolnie ćwiczy na skrzypcach kalecząc dźwięki.

Lucjan Bert jest moim nowym kierownikiem, który z mojego numeru telefonu otrzymał przed momentem sms-a o treści:

‘leszczu wypierdalaj’

Piątek

Dziś mam urodziny. Na siedzeniu leży mały różowy pakunek a na nim kartka. Otwieram. W środku siedem słów.

‘Życzę Ci wszystkiego najlepszego i utraty tego’

Ruszamy. Patrzę na niego z mieszanką miłości i obrzydzenia. Uderzam go w twarz. Trzy razy. Zaciskam paznokcie na jego ramieniu. Podnoszę na niego wzrok. Kipi z wściekłości. Odchyla się na fotelu kierowcy, opiera głowę na zagłówku i z impetem dociska pedał gazu. Wbija mnie w siedzenie. Milczymy. Lekko, niezauważalnie lewą ręką zaczynam majstrować przy zapięciu pasów. Wysiadam kiedy stoimy na czerwonym świetle na najbliższym skrzyżowaniu. Idę na oślep, otulona grubym szalem, strachem i myślami, które piętrzą się w mojej głowie. Tracę poczucie czasu, nie wiem gdzie jestem, ani dokąd idę. Wibracja telefonu wyrywa mnie z letargu.

Kochanie, nie wygłupiaj się. Czekam w domu.

Nie wrócę tam.

Nie tym razem.

Noc z piątku na sobotę

Kolorowy neon odbija się od ceglastej ściany po której sunę przesuwając dłoń za dłonią. Wyrównuję oddech. Wdech. Wydech. Jeszcze raz. Wydech. Jeszcze tylko chwila. Wytrzymam. Wycieram pot z czoła, czuje ze miękną mi kolana, echo w mojej głowie przybiera na sile. Wiem ze musze wytrzymać. W myślach powtarzam kod jego domofonu. Kieszenie mam pełne zebranych po drodze kasztanów.

Facebook przypomina mi, że dziś ma urodziny. Klikam w ikonkę profilu, z którego ostatnio zniknęło jej zdjęcie profilowe. Nim zasnę kręcę się z boku na bok. Boli mnie każda myśl. Kaktus wbija mi się igła po igle wraz z każdym towarzyszącym tamtym chwilom dźwiękiem. Trzask. Syczę z bólu. Jestem na pograniczu jawy i snu. Nagły, długi i ostry dźwięk wwierca mi się w głowę.

Co jest do cholery?

Zerkam na zegarek, dochodzi północ. Przychodzi mi na myśl, że to gówniarski żart, albo pomyłka.

Domofon jednak uparcie dzwoni.

Nie wierzę własnym oczom. To ona.

Siadamy w rozkopanej pościeli na rozłożonej kanapie. Czekałem na ciebie – mówię. Dwa jebane lata czekałem. Chwytam jej twarz i przejeżdżam jej dłonią po brodzie. Drżą jej powieki kiedy bez słów patrzymy sobie w oczy. Rozświetla się ekran mojego telefonu. Wiadomość od Laury, mojej dziewczyny, wyjechała z koleżankami na panieński do Warszawy. Zerkam dyskretnie i nie zawracam sobie tym teraz głowy. Splatamy ze sobą dłonie. Nachyla sie nade mną. Jej łańcuszek z literkami tworzącymi ciąg inicjałów trąca moja brodę. Śmieje się, choć łzy jej lecą ciurkiem. Nie musi zmywać makijażu, spłynął jej wraz ze łzami.

Zjada budyń czekoladowy.

W tle leci Rasmentalism – Fast Food

Po chwili zasypia.

Widzę ją (…) noł filter,

topless,

przy mnie (…)

Niedziela

Oboje byliśmy z rocznika w którym Tadeusz Drozda zaczął prowadzić ,Śmiechu warte’.

Była dziewczyną, która miała taką śmieszną grzywkę rozchodząca się na środku i podnoszącą się do góry.

Dziewczyną mającą bardzo gęste brwi i szparę między zębami.

Dziewczyną, z którą rozpaliłem ognisko ze starej boazerii i gazet.

Dziewczyną, z którą malowałem sprayem bohomazy.

Dziewczyną w grubych szkłach i wyciągniętym swetrze wiszącym na wątłej sylwetce.

Dziewczyną, która wyrwała mi serce, upuściła, podrzuciła nogą i z całej siły ścisnęła w dłoni.

Kiedy się budzę, widzę, że zniknęła.

Na umywalce w łazience znajduję ludzika zrobionego z zapałek i kasztanów i karteczkę z nabazgranym ołówkiem kilkoma słowami.

Pamiętasz? Jeśli tak wejdź na stronę empiku i przeczytaj pierwsze zdanie opisu…

Myśli wariują mi w głowie. Bez trudu odczytuję aluzję. Kasztanowy ludzik, autor Sveistrup Soren, pierwsza książka jaka jej podarowałem. Odpalam stronę internetowej księgarni i patrzę na opis zaczynający się zdaniem:

Jeżeli znalazłeś kasztanowego ludzika, to znaczy, że jest już za późno...

Przymykam oczy. Czuję ciężar wspomnień po powiekami. Chciałem wstać, ubrać się, pójść do piekarni, przewietrzyć się i ostudzić emocje. Nie dam rady. Otwieram okno i chłonę dźwięki tramwajów. Obserwuję ludzi idących pustą ulicą kołyszących się na boki. Roboty drogowe. Klaksony. Bolą mnie zapamiętane detale. Kolor paznokci. Godzina. Kształt kolczyka.

Po południu zjadam hot doga.

Wieczorem zmieniam kod do domofonu.

Nie potrafię znaleźć sobie miejsca. Chcę zadzwonić, ale mój numer został zablokowany. Wchodzę na instagram, czerwone kółeczko informuje mnie, że dodała nowe insta stories. Odpalam.

Patrzę na suchy komunikat opatrzony niewyraźnym zdjęciem.

Lepszy swój wróg niż obcy – napisała.



Podobało Ci się? Będzie mi niezmiernie miło, jeśli zostawisz po sobie jakiś ślad. Możesz na przykład dać mi lajka. O tu: KLIK Instagram tu: KLIK

Na Wasze historie czekam tu: glupiesercee@gmail.com lub tu: KLIK

Źródło zdjęcia: unsplash com

 

Niespokojnie kręcę się w łóżku. Otulam się szczelniej kołdrą, marzną mi dłonie i stopy. Sięgam po małą buteleczkę z korkiem w kształcie plastikowego serduszka i dolewam sobie likieru piernikowego. Zrobiłam go kilka dni temu z przepisu znanej influencerki. Nalewam sobie odrobinę. Ciepło rozgrzewa się po moim wnętrzu, oblizuję usta, delektuję się słodkim posmakiem. Telefon uparcie komunikuje mi, że przekroczyłam na dziś limit czasu spędzonego przed ekranem. Wychodzę z tego internetowego świata, przepełnionego jadem i wszechobecną wiedzą na każdy temat. Nim wygaśnie mi ekran moim oczom ukazuje się niebieska ikonka serduszka a pod nią krótki komunikat:

W związku z: …

Zobacz znajomość.

O kurwa.

Ta noc będzie bezsenna. I długa.